BOZUK PLAK

Bozuk plakların dişlerinde sürtünerek cızırdayan türkülerdeyim.
İçinin yankısını nerende saklıyorsun çocuk
Boğarken bu kadar çok şey seni,
Hangi suni teneffüsler seni hayata döndürüyor.
Işığa açarken gözlerini, üzerine örtülen şefkati hangi dağın altında unuttun.
Bize doğumda armağan edilen acılarımızı sandığımızla gömerken
Suçüstü yakalandık
Alıp götürüyorlar bizi keskin ağzının önüne sürerek bıçağın
Koca koca kapılardan, yüksek divanlara
Şehre inen bir kurt gibi tedirginiz
Anlamadığımız bir dille konuşuyorlar,
Bizi devam eden bir masala
Kötü karakterler olarak ekliyor
Sabi çocuklara anlatıyorlar
Oysa yalın ve çıplak dilimiz yerlerde
Dilimizde ki tuz tadı, susuz geçecek yılları hatırlatıyor
Bütün taşlar başımızı koyacağımız dize dönüşüyor.
Yağmıyor yağmur
Kurak topraklara benzeyen
Tenimizde ki çatlaklar açık birer yara gibi derinleşiyor
Hüznümü kundaklayıp saran kadın
Uyutmak için
Yüzlerce suretle
Uzatıp bacaklarını sallayıp duruyor
Bir yerlerde dalgın bir dalgaya dönüyor herşey
Yağmur ve tuz kokusuna varıyor. Sokaklarda topuk sesi, ıslak saçlar, buhar kusan kırmızı dudaklar
Sesler birer çılgına dönüşüyor
Sakin ve durgun duran tek şey renklerini yanına alıp ölümünü bekleyen pazar çiçekleridir.

Sevgilinin gönlünü çalmak için değil
Oysa ölümün mezarını süsleyecek onlar
Sonrasında gülümseyen koca bir dudak oluyor dünya
Dişlerinin arasından salyası akarken
Hançer gibi saplanıyor intikam hırsıyla her sözcük
Dur diyor bir el dur..
Susan bir ses yankılanıyor,
Uzak bir adres soruyorum kendime
Bilmiyor kimse
Durup durakta hiç kimsenin inmediği yerde
Bir dudağın kıyısında gölgemi asacağım diyorum.