ÇANLAR

Gökte serseri dolaşan bulutun gergin ipini ateş diye elime tutuşturdular. 

Sana geceyi vaat ediyorum diyen o gölge,

Uzun,  geniş kıl çadırda gözlerime karayı çekti. 

Hayat, beşiğinde baykuşun kursağıyla bilge ruhuma üfleyip de durdu. 

Simyasını, ilahi şeytanlığını taşıyan,

Sağır ve dilsiz bir kavmin bedevisi,

Çölün kayıp kervanını arayan o değilim dedim.

Dilimin kementti dizlerimin bağı ve gözlerim feridir teslim olan

İhanet eden uzuvlarımdır oysa

Simsiyah saçlarıyla sûr’a üfleyen o kadın

Ondan bana yanan yaprağın iskeletinden başka bir şey kalmadı

Çöl rüzgârlarıyla savrulup,  dervişin sakalına tutundum

Tutunacak bir dal,  sığınacak bir in kalmadı bana

İskeletimden sarkan çanlar ve nazar boncuklarından başka