ÇÜRÜME

Sesim nasıl da çürüdü, inancımın gölgesinde

Hiç bir şey olamayan çocuktum

Tenime asılı duran tenekeyi çaldıkça çaldım

Boynumdaki izlerini silmek için,

Çiçek açmaz biliyorum

Ama kokuların ustasıdır bedenin

Çapkın arı minvalinde

Yüzümü kayaya gömdüm, buluta küstüm

Yağmur, keskin ağzıyla silip aldı üzerimden, adınla başlayan suçları

Eskiyim biraz

Hayat suyunda çektim hep

Ufalmanın bir yanı Tanrı olmaktır demiş bilge, ama değil!

Tanrı olmak; sağır olmaktır tüm yakarışlara

Sonra dönüp dolaştım Tanrım dedim Tanrım!

Sesim mağarada yankılanan yarasanın kanat sesine dönüştü

Sese uyanıp, çürüme dedim; sesimin yankısıdır, kalbimin ağrısıdır.